Μαγεμένη από τη λεβάντα

 Η Αμερικανίδα ζωγράφος ΜΠΑΤΟΝ ΚΟΥΙΝ άφησε την Καλιφόρνια για να εγκατασταθεί στη Σίφνο και να καλλιεργήσει λεβάντα. Στις μοβ αποχρώσεις της εμπνέεται τη δημιουργία ενός πολυσύνθετου αρώματος που θα εκφράζει όλο το κυκλαδίτικο νησί.

Η ελευθεριάζουσα, ανήσυχη και δυναμική της προσωπικότητα συστήνεται πριν η ίδια μιλήσει. Λίγες ώρες συναναστροφής μαζί της επαλήθευσαν την αρχική εντύπωση, καθώς ο βίος και η πολιτεία της Μπάτον Κουίν συνάδουν απόλυτα με την εικόνα της. Γεννήθηκε στην Καλιφόρνια σε μια οικογένεια με οχτώ αδελφές και έναν αδελφό, που ασχολήθηκαν όλοι με την Τέχνη. Η ίδια έγινε ζωγράφος ενώ υπήρξε δραστήρια ακτιβίστρια. Οταν της ζητήσαμε να μας περιγράψει κάποια διαμαρτυρία που έλαβε μέρος, δεν δυσκολεύθηκε: "Θυμάσαι μια τεράστια καμπάνια για τη διάσωση του δάσους σεγκόβιας στο Μεντοτσίνο της Καλιφόρνιας, όπου είχαν φθάσει στο σημείο οι ακτιβιστές να κοιμούνται πάνω στα δέντρα για να μην τα κόψουν.

Η Τζούλια Ρόμπερτς είχε ηγηθεί αυτής της προσπάθειας, ενώ τα μέσα μαζικής ενημέρωσης μας αποκαλούσαν "spiderwomen" καθώς οι γυναίκες τυλίγαμε με μαλλί τους κορμούς των δέντρων, αχρηστεύοντας με αυτό τον τρόπο τα αλυσοπρίονα". Από τα ψηλότερα δέντρα του κόσμου όμως έως τη θαμνώδη βλάστηση του Αιγαίου υπάρχει μία απόσταση. "Ημουν σε μια φάση της ζωής μου που ήθελα να φύγω από τις ΗΠΑ. Ειδικά μετά την 11η Σεπτεμβρίου η διακυβέρνηση Μπους υπήρξε ασφυκτική. Τρομοκρατία και ακτιβισμός είχε θεωρηθεί ότι είναι το ίδιο. Η προσωπική μου ζωή σκιάζονταν από διάφορα προβλήματα και φαίνεται ότι η αρνητική αυτή συναισθηματική κατάσταση, ώθησε τα -μέσα- μου για ριζική αλλαγή. Πούλησα ό,τι είχα και δεν είχα κι αγόρασα ένα κτήμα στη Σίφνο. Είχε μέσα ένα ερείπιο. Από τον καιρό αυτό, από τη ζωή εγώ".

 Από τις ΗΠΑ στις Κυκλάδες
Ο μόνος άνθρωπος που γνώριζε στο νησί ήταν η μία από τις αδελφές της, η οποία είχε αγοράσει επίσης σπίτι από το 2003. Η ίδια η Σίφνος, όμως, ήταν που της άσκησε γοητεία καθώς της θύμιζε ένα χωριό στο Νέο Μεξικό. Το κτήμα που αγόρασε στην κορυφή του Αρτεμώνα ήταν ο τόπος που επέλεξε να ζήσει. Ηξερε άραγε τι θα κάνει; "Ηθελα απλώς να φτιάξω το σπιτάκι, σεβόμενη απόλυτα την κυκλαδική παραδοσιακή αρχιτεκτονική, διατηρώντας παράλληλα μια αυτάρκεια έχοντας μερικά οικόσιτα ζώα και καλλιεργώντας ζαρζαβατικά.

Μια μέρα καθώς περιπλανιόμουν στις εξοχές, έτριψα στα χέρια μου μια λεβάντα", τονίζει για να συνεχίσει: "Η δυνατή της μυρωδιά, που οφείλεται στο εξαιρετικό μικροκλίμα της Σίφνου υπήρξε η απαρχή της ενασχόλησής μου με την καλλιέργεια. Μεγάλωσα σε μια οικογένεια όπου ασχολούμασταν με την κηπουρική και αγαπούσαμε ιδιαίτερα τα φυτά και τα λουλούδια. Η μητέρα μου τοποθετούσε λεβάντα στις ντουλάπες των ρούχων ενώ μας έβαζε λεβάντα στα μαξιλάρια για να κοιμόμαστε ήρεμα".

Το 2009 φύτεψε στο κτήμα της 400 λεβάντες και τον επόμενο χρόνο άλλες τόσες. Σήμερα φτιάχνει και η ίδια μαξιλάρια που περιέχουν λεβάντα, κατασκευάζει sticks για τα ρούχα, ενώ πλέον είναι σε θέση να δημιουργεί το δικό της λεβαντέλαιο. "Ενας ειδικός αποστακτήρας από την Αγγλία βρίσκεται πλέον στο κτήμα κι έτσι μπορώ να παράγω έλαιο από λεβάντα το οποίο χρησιμοποιείται με εξαιρετικά αποτελέσματα στην αρωματοθεραπεία για τον πονοκέφαλο. Ομως η πλούσια χλωρίδα του νησιού με ιντριγκάρει, τόσο ώστε να δημιουργήσω ένα άρωμα που να είναι η ταυτότητά του. Να το μυρίζει κάποιος και με κλειστά μάτια να μεταφέρεται νοερά σε αυτό τον προικισμένο τόπο. Θέλω να κλείσω τη Σίφνο σε ένα μπουκάλι!", εξομολογείται γελώντας.

Το κτήμα της ζωγράφου αποτελεί πλέον ενδεδειγμένο προορισμό σε οργανωμένη πεζοπορία που διοργανώνεται από ταξιδιωτικά γραφεία του νησιού. Για να πάει κάποιος έως εκεί θα περπατήσει σε μία από τις πιο ωραίες γειτονιές του Αρτεμώνα, στην οποία δύσκολα φθάνουν οι ανυποψίαστοι τουρίστες. Εκεί, όμως, βρίσκεται η άλλη Σίφνος και αυτή που αξίζει να ανακαλύψει κάποιος. Αυτή που ζωγραφίζει αμέριμνη η κ. Μπάτον ανάμεσα στις λεβάντες.

Αυτή που μαθαίνει στα παιδιά του νησιού παραδίδοντας τους μαθήματα ζωγραφικής. Αυτή που μαθαίνει σιγά σιγά και η ίδια, αφού η έκθεση ζωγραφικής των μαθητών της τη σύστησε στην τοπική κοινωνία και την έκανε πλήρως αποδεκτή. Πριν αποχαιρετήσουμε την ωραία αυτή κυρία, ρωτήσαμε τι σημαίνει ζωή για την ίδια. "Ζωή είναι η φύση. Ζωή είναι η ελευθερία να κάνεις τις επιλογές σου". Επειτα από λίγο σηκώθηκε κι άρμεξε μια κατσίκα, συμπληρώνοντας γάλα στο τσάι της και συνέχισε μια ζωή που την περνάει όπως, περίπου, θέλει.