Περισσότερα και όμως λιγότερα ...

Το παράδοξο στους καιρούς που ζούμε είναι ότι έχουμε ψηλότερα κτίρια, όμως μικρότερη υπομονή, φαρδύτερους εθνικούς δρόμους, όμως στενότερες (στενοκέφαλες) απόψεις. 
Ξοδεύουμε περισσότερα, όμως έχουμε λιγότερα, αγοράζουμε περισσότερα, όμως απολαμβάνουμε λιγότερα.

Εχουμε μεγαλύτερα σπίτια, όμως μικρότερες (ολιγομελείς) οικογένειες, περισσότερες ανέσεις, αλλά λιγότερο ελεύθερο χρόνο, περισσότερους τίτλους σπουδών, όμως μειωμένη λογική, περισσότερες γνώσεις, αλλά μειωμένη ευθυκρισία, περισσότερους ειδικούς και επαΐοντες, μα και συνάμα περισσότερα προβλήματα, περισσότερα φάρμακα, όμως λιγότερη καλή υγεία. 


Πίνουμε πολύ, καπνίζουμε πολύ, ξοδεύουμε τα χρήματά μας απερίσκεπτα, εξοργιζόμαστε εύκολα, ξαγρυπνάμε, ξυπνάμε νιώθοντας χάλια, διαβάζουμε ελάχιστα, βλέπουμε με τις ώρες τηλεόραση, και προσευχόμαστε πολύ σπάνια. 

Έχουμε πολλαπλασιάσει τα υπάρχοντά μας, μα απ’ την άλλη έχουμε μειώσει δραστικά τις αξίες μας. Μιλάμε πολύ, αγαπάμε στη χάση και στη φέξη, ενώ απ’ την άλλη μισούμε για ψύλλου πήδημα. Έχουμε μάθει πώς να εξοικονομούμε τα προς το ζην, όμως όχι και πώς να ζούμε.
Έχουμε προσθέσει χρόνια στη ζωή μας, όμως όχι και ζωή στα χρόνια μας. Πήγαμε στο φεγγάρι και γυρίσαμε, όμως δυσκολευόμαστε να διασχίσουμε το δρόμο για να γνωρίσουμε τους νέους μας γειτόνους. 

Κατακτήσαμε το εξώτερο διάστημα, όχι όμως και το εσώτερο, αυτό που υπάρχει εντός μας. Καταφέραμε μεγαλύτερα πράγματα, όχι όμως και καλύτερα. 

Παλεύουμε για καθαρότερο περιβάλλον, όμως στην πορεία μολύναμε τις ψυχές μας. Διασπάσαμε το άτομο, όμως αφήσαμε άθικτες τις προκαταλήψεις μας. Γράφουμε περισσότερο, όμως μαθαίνουμε λιγότερα. 

Είμαστε όλο ιδέες και σχέδια, όμως στο τέλος πετυχαίνουμε ελάχιστα. Έχουμε μάθει να βιαζόμαστε, όχι όμως και να κάνουμε υπομονή. 

Κατασκευάζουμε περισσότερους ηλεκτρονικούς υπολογιστές για να χωράνε περισσότερες πληροφορίες, και να παράγουν περισσότερα αντίγραφα από ποτέ, όμως μεταξύ μας επικοινωνούμε όλο και λιγότερο. 

Είναι οι καιροί μας καιροί των ταχυφαγείων, της δυσπεψίας,- σημαίνοντες άνθρωποι, ασήμαντοι σαν χαρακτήρες, μεγάλα κέρδη, επιδερμικές (ανθρώπινες) σχέσεις. Οι καιροί των δυο μισθών (άντρα και γυναίκας), μα και των περισσότερων διαζυγίων, των όμορφων και με γούστο φτιαγμένων σπιτιών, μα και των διαλυμένων σπιτικών. 

Οι καιροί των γρήγορων ταξιδιών, της πάνας αλλά και της ηθικής μιας χρήσης, των ερωτικών συνευρέσεων της μιας βραδιάς, της παχυσαρκίας, και των θαυματουργών χαπιών που μας χαρίζουν τα πάντα, από ευεξία και γαλήνη, μέχρι το θάνατο.

Οι καιροί που στις βιτρίνες υπάρχουν τα πάντα, και στις αποθήκες με το στοκ απολύτως τίποτε. Κάναμε την εγωπάθεια ευαγγέλιό μας, κι απ’ την άλλη όλως βλακωδώς θέλουμε να ελπίζουμε σ’ ένα καλύτερο αύριο (ένα καλύτερο αύριο για να το μοιραστούμε με ποιους, αλήθεια;) 

Ονειρευόμαστε για πάρτη μας, κι έτσι μοιραία στους εφιάλτες μας πάντα ο κακός δαίμονας είναι ο διπλανός μας. 

Αναμασάμε αυτά τα περί «θετικής ενέργειας» με περισσή αφέλεια και ανεγκεφαλιά, που θα πει γυρνάμε την πλάτη σε ό,τι απειλεί να μας χαλάσει τη ζαχαρένια, και ξεχνάμε ότι ο άνθρωπος που δεν στέκεται να αναμετρηθεί με τον πόνο, τις δυσκολίες της ζωής και τ’ ανάποδα, είναι μισός άνθρωπος, μιας και ποτέ δεν ωριμάζει, ούτε γίνεται σοφότερος. 

Είναι οι καιροί που ακούς κάποιους να λένε πως, «Η μετριοφροσύνη είναι ίδιον των μετρίων» -ένα ωραίο κόλπο για να αναχθεί η ξιπασιά σε αρετή. 

Όπως και να ‘χει, ο Θεός να μας φυλάει από τους κομπορρήμονες μέτριους.....