Οι Δελφοί μέσα από τά ματιά του Γιώργου Σεφέρη (Video)

“Πάνω στους Δελφούς, αφού περάσεις το χωριό, και σε φέρει ο δρόμος μπροστά στο τέμενος, έχεις το αίσθημα πως μπήκες σ’ έναν τόπο ξεχωρισμένο από τον άλλο κόσμο. είναι ένα αμφιθέατρο φωλιασμένο πάνω στα πρώτα σκαλοπάτια του Παρνασσού. 

Κατά την ανατολή και βοριά, τον κλείνουν οι Φαιδριάδες: η Υάμπεια που κατεβαίνει σαν την πλώρη ενός μεγάλου καραβιού και κόβει τη λαγκαδιά: η βόρεια Ροδινή όπου ακουμπά σχεδόν το Στάδιο. Κατά τη δύση ο βραχώδης τοίχος του Αι-Λιά, και πιο πέρα τα βουνά της Λοκρίδας, η Γκιόνα, όπου βλέπεις τον ήλιο να βασιλεύει. 


Αν γυρίσεις τα μάτια κατά το Νοτιά, έχεις μπροστά σου τις ρωμαλέες γραμμές της Κίρφης και, στα πόδια της, τη λαγκαδιά του Πλειστού. Ο Πλειστός είναι ξερός το καλοκαίρι: βλέπεις να γυαλίζει στον ήλιο η στεγνή κοίτη του, όμως μια ροή από λιόδεντρα ξεχύνεται, θα ’λεγες, και πλημμυρίζει όλο τον κάμπο της Άμφισσας, ως το γιαλό, όπου τα πρωτοβλέπει ο θαλασσοπόρος. 

Πιο κοντά, είναι στιλπνές οι πέτρες των ερειπίων της Μαρμαριάς, όπου ξεχωρίζουν οι τρεις κολόνες της Θόλου. Πήγαινα να ξεχάσω την Κασταλία. Ωστόσο το νερό της έχει μιαν ευωδιά από θυμάρι.
Λογαριάζουν το τέμενος του Απόλλωνα 200 μέτρα περίπου βάθος με 130 πλάτος, χωρίς να συμπεριλάβει κανείς το Στάδιο. 

Δεν είναι πολύς ο τόπος και είναι φυσικό που τα μνημεία, καθώς συνωστίζουνταν εδώ, ήταν αναγκασμένα ν’ αναπτυχθούν σε ύψος: ν’ ανεβούν ψηλότερα από τ’ άλλα: σκέψου τη Σφίγγα της Νάξου, την κολόνα με τις χορεύτριες, τα φίδια των Πλαταιών. 

Προσπαθεί να τα φανταστεί κανείς όλα αυτά όπως ήταν όταν ανάσαιναν ακέρια: πρέπει να έμοιαζαν από μακριά με κυπαρίσσια, αστραφτερά, πολύχρωμα, γύρω από το ναό της Πυθίας. Προσπαθεί: του έρχεται στο νου η αυγή που είδε ο Ίων…” (“Δελφοί” /Γιώργος Σεφέρης)

ΔΕΙΤΕ ΤΟ VIDEO : “Η δε πόλις ελάλησεν” / Σενάριο-σκηνοθεσία: Γιάννης Σμαραγδής).